მას შემდეგ, რაც 2015 წლის სექტემბერში ხმელთაშუა ზღვამ 3 წლის სირიელი ბიჭის, აილან კურდის, უსიცოცხლო სხეული თურქეთის სანაპიროზე გამორიყა, მიგრანტების კრიზისი მსოფლიო მედიის ყურადღების ცენტრში მოექცა.

„მსოფლიო პრესის ფოტოს“ მულტიმედიური კონკურსის ბოლო წლის ნომინანტებიდან რამდენიმე ამბავი სწორედ მიგრანტების კრიზისზე მოგვითხრობს. ამავე თემატიკის გაშუქებისათვის გადაეცა წელს „ნიუ-იორკ ტაიმზს“ პულიტცერის პრიზი (ახალი ფოტო-ამბების ნომინაციაში).

ლტოლვილთა კრიზისი ძალიან „მოდური“ გახდა საერთაშორისო მედიისათვის. ყოველდღიურად ათობით ფოტოგრაფი ელოდება ხმელთაშუა ზღვის სანაპიროებთან მიგრანტებით სავსე ნავების მოსვლას, რათა შთამბეჭდავი ფოტოები გადაიღოს.

საკითხის „პოპულარობის“ ფონზე, ჟურნალისტურ წრეებში ახალი დისკუსია წამოიჭრა: როგორ აშუქებს მედია მიგრანტების კრიზისს? ამ თემაზე სასაუბროდ ლონდონის ეკონომიკის სკოლაში „პოლის კონფერენციაზე“ ჟურნალისტები და რედაქტორები შეიკრიბნენ.

„ბევრი ჟურნალისტი ტურისტივით უფრო იქცევა, ვიდრე მიგრაციაზე მომუშავე კორესპონდენტივითო“ - თქვა კონფერენციაზე იტალიური ყოველდღიური გაზეთის, „ლა სტამპას“, რედაქტორმა ანა მასერამ. მისი თქმით, ეს ჟურნალისტები ვერ ახერხებენ ადამიანური ისტორიების გააზრებას და ამბებს ირაციონალურად აშუქებენ.

„ისინი ყვებიან გულისამაჩუყებელ ისტორიებს ისე, რომ არ ეხებიან პოლიტიკას, არც სტატისტიკური მონაცემების მითითებით იწუხებენ თავს და არც ამ მონაცემების განმარტებით“ - თქვა „ლა სტამპას“ რედაქტორმა და დასძინა, მაღალი ხარისხის ფოტოების გადაღება კრიზისის გაშუქებისას საკმარისი არ არისო: „ჩვენ კონსტრუქციული ჟურნალისტიკა გვჭირდება და პრობლემის ახსნის მაღალი ხარისხი. ვის ადარდებს ფოტოების მაღალი რეზოლუცია?“

სიენენის საერთაშორისო კორესპონდენტი კლარისა უორდი ამბობს, რომ სირიის გაშუქებისას უამრავ პრობლემას აწყდება, რაც მუშაობას სახიფათოს ხდის. „ჩვენში (ჟურნალისტებში) დაყოფის ტენდენცია შეიმჩნევა - ისე ვსაუბრობთ მიგრანტების კრიზისსა თუ „ისლამურ სახელმწიფოზე“ (ISIS), თითქოს ისინი ვაკუუმში წარმოიქმნა. ამ ამბებს სწორად ვერ მოვყვებით, თუკი პრობლემას არ ჩავუღმავდებით“ - ამბობს კლარისა უორდი.

„ბაზფიდ ნიუზის“ უფროსმა რეპორტიორმა როზალინ უორენმა კიდევ ერთ ნაკლებად გაშუქებულ საკითხზე გაამახვილა ყურადღება: ლტოლვილთა ფსიქიკურ ჯანმრთელობაზე.

უორენმა 17 წლის სირიელი გოგონას ამბავი გააშუქა: გოგონა, სახელად ნეჰადი, „ისლამურ სახელმწიფოს“ გამოექცა და ახლა ცდილობს, თავიდან დაიწყოს ცხოვრება. მსგავსი ისტორიები ხშირად იწერება ხოლმე, თუმცა ნაკლები ყურადღება ეთმობა შემდეგ განვითარებულ მოვლენებს - რა ბედი ეწევათ სტატიების „გმირებს“, როგორია ფსიქიკური მდგომარეობა გოგონებისა, ვინც წამება და ძალადობა გამოიარა? როზალინ უორენი ამბობს, რომ „მიგრანტთა კრიზისი გრძელდება. გოგონები შეიძლება გამორბიან სირიიდან, თუმცა გამოქცევით მათი ტანჯვა არ სრულდება“ .

ნეჰადის შესახებ „ბაზფიდის“ სტატიის გამოქვეყნებას მკითხველთა დადებითი რეაქცია მოჰყვა. აუდიტორია კარგად შეხვდა ამბავს, რომლის გმირიც „გადარჩენილი ქალი“ იყო და არა „მსხვერპლი“.

უორენის თქმით, მნიშნველოვანია, მეტი ვიფიქროთ, როგორ შეიძლება გავაშუქოთ მიგრანტთა ახლანდელი პრობლემები, „როგორ მივაწვდინოთ ლტოლვილთა ამბები აუდიტორიას“?

მომზადებულია journalism.co.uk-ის სტატიის მიხედვით