23.09.2021
ვისაც მედია მონიტორინგებზე მუშაობის გამოცდილება გქონიათ, კითხვა გაგიჩნდებოდათ - რა რესურსია საჭირო ასეთი მასშტაბური მედიამონიტორინგისთვის? მით უმეტეს, როდესაც ანგარიშში არსად არის აღწერილი კვლევის მეთოდოლოგია.
ცესკო 200 ზე მეტი მედიასაშუალებასა და სოციალურ ქსელს მხოლოდ 15 მონიტორით აკვირდება და, როგორც აღმოჩნდა, მათ ფაქტების გადამოწმებაც უწევთ.
რამდენად ხარისხიანი შეიძლება იყოს ამ რესურსით მსგავსი ანგარიშის მომზადება. ამისთვის, შეგვიძლია ცესკოს მიერ დღეს გავრცელებულ განცხადებას გადავხედოთ, სადაც არსებულ ხარვეზებზეა საუბარი.
შემდეგი კითხვა, რომელიც ლოგიკურად ჩნდება, არის ტერმინთა განმარტება - რას მოიაზრებენ დეზინფორმაციაში? დეზინფორმაცია ეს არის ყალბი ინფორმაცია, რომელიც მიზანმიმართულად ვრცელდება საზოგადოებრივ აზრზე გავლენის მოხდენის ან სიმართლის დაფარვის მიზნით.
თუ დეზინფორმაციას ვიკვლევთ, საჭიროა, მისი ერთ-ერთი კომპონენტის - მიზანმიმართულობის, ანუ განზრახვის დამტკიცებაც. რიგორ იკვლევს “ინფორმაციის დაცულობის ცენტრი” ამ კომპონენტს, შეგვიძლია არც ვიკითხოთ. ანგარიშში ამის დასაბუთებას ვერსად ნახავთ.
ცესკო თავის განცხადებაში ამბობს, რომ აღრიცხავს კონკრეტული სუბიექტის (პიროვნების, პარტიის, ორგანიზაციის და .აშ.) მიერ დეზინფორმაციის, დისკრედიტაციის, დისკრიმინაციის, სიძულვილის ენის გამოყენების ფაქტებს, თუმცა, „დეზინფორმაციას“ მაინც მედიასაშუალებებს მიაწერს.
და თუ ისინი კონკრეტული სუბიექტის მიერ გაკეთებულ განცხადებებს ამონიტორინგებენ, რატომ არქმევენ ამას მედიის მონიტორინგს? სამწუხაროდ, არც ამ კითხვაზე გვაქვს პასუხი.
ფაქტი ერთია, არ შეიძლება არასამთავრობო ორგანიზაციის ანგარიშსა თუ რესპოდენტის ნათქვამზე, პასუხი მედიასაშუალებას მოსთხოვო და დეზინფორმატორად მოიხსენიო. აქ შეგვიძლია ვიმსჯელოთ, კონკრეტულ შემთხვევაში როგორ უნდა მოქცეულიყო მედიასაშუალება თუ ცალკეული ჟურნალისტი და დაარღვია თუ არა ეთიკური სტანდარტები.
გაურკვეველია ცესკოს მედიამონიტორინგის მიზანიც. ხელისუფლების წარმომადგენლების მხრიდან მუდმივად ისმის მედიის რეგულირების სურვილი, რომელსაც ზოგჯერ “დეზინფორმაციასთან ბრძოლით” ხსნიან. იმედია, მედიის მონიტორინგის იდეა მედიის რეგულირების იდეის ,,გასამყარებლად” არ არის მოგონილი.