Geoworld-ზე გამოქვეყნდა სტატია სათაურით- „სომხური ექსპანსია_ სომხეთის სამოციქულო ეკლესიის მეშვეობით“, რომელიც არმენოფობიის ნიშნებს შეიცავს.

სტატიას თან ერთვის სომხეთის სამოციქულო მართლმადიდებელი წმინდა ეკლესიის საქართველოს ეპარქიის წინამძღვრის- ეპისკოპოს ვაზგენ მირზახანიანის მიერ საქართველოს პრემიერ-მინისტრის ირაკლი ღარიბაშვილისთვის გაგზავნილი განცდახება, რომლის მიხედვითაც, იგი თხოვნით მიმართავს პრემიერ ჯერ კიდევ ტოტალიტარული რეჟიმის დროს საქართველოში სომეხთა სამოციქულო ეკლესიისთვის ჩამორთმეული კუთვნილი ქონების დაბრუნების თაობაზე.

ავტორი სომხური სამოციქულო ეკლესიის დაკნინებისა და მისი უარყოფით ჭრილში წარმოჩენის მიზნით, სომხურ ეკლესიას „აგრესიული სომხური ნაციონალიზმის ბურჯსა და აგრესიული პოლიტიკის გამტარებელს“ უწოდებს.

„ცნობილია, რომ სომხეთის სამოციქულო ეკლესია უნიკალური ორგანიზაციაა. ფორმალურად მას ეკლესია ეწოდება, მაგრამ დიდი ხანია, იმდენად რელიგიური სწავლებით კი არ არის დაკავებული, რამდენადაც პოლიტიკით. ბოლო საუკუნეების განმავლობაში იგი აგრესიული სომხური ნაციონალიზმის ბურჯად ჩამოყალიბდა. ასეთი გაორება ხშირად აბნევდა იმ სახელმწიფოთა მმართველებს, რომლებშიც სომხები ცხოვრობდნენ, გულუბრყვილოდ მიიჩნევდნენ, რომ სომხური ეკლესია, ისევე, როგორც სხვა რელიგიური კონფესიები, უწინარეს ყოვლისა, ზნეობრიობას ქადაგებენ“- წერს ჟურნალისტი.

„ოსმალეთის იმპერიის ხელისუფლება მე-19 საუკუნის განმავლობაში და მე-20 საუკუნის დასაწყისში მფარველობდა გრიგორიანულ ეკლესიას, მაშინაც კი, როცა მონასტრებში წვრთნიდნენ ტერორისტებს და ტაძრები იარაღის საწყობებად ჰქონდათ გადაქცეული. მე-20 საუკუნეშიც კი, როცა სომეხი მოთარეშენი ოსმალეთის იმპერიის მტრების მხარეს გადავიდნენ, მშვიდობიანი მაჰმადიანი მოსახლეობის დახოცვა დაიწყეს და ბაზებად გამოყენებული ჰქონდათ სომხური ეკლესიები და მონასტრები,“- ვკითხულობთ სტატიაში.

ავტორი ისტორიულ „მაგალითებს“ იშველიებს და სომხებს „აგრესიული და კაცთმოძულე დამოკიდებულების“ რეალიზატორებად მოიხსენებს:

„1830 წელს სომხებმა ჯავახეთიდან პრაქტიკულად სრულიად გამოდევნეს ქართველი მუსლი მიმოსახლეობა, სამცხიდანკი_მისი უმეტესი ნაწილი. სომხები ქართველი მაჰმადიანების ეთნიკური წმენდით არ შემოფარგლულან _ გაქრისტიანებული მოსახლეობის შევიწროება და მათთვის ცხოვრებისა აუტანელი პირობების შექმნით განაგრძეს აგრესიული და კაცთმოძულე დამოკიდებულების რეალიზაცია. გაზეთი “კავკაზი” ჯერ კიდევ 1897 წელს წერდა, რომ სომხები, რომლებმაც ქალაქ ახალციხეში უზარმაზარი გრიგორიანული ეკლესია ააგეს, აქტიურად ეწინააღმდეგებოდნენ მართლმადიდებელი ეკლესიის _ ქართველი და რუსი ქრისტიანების სალოცავის მშენებლობას. სომხები აბუჩად იგდებდნენ ადგილობრივ მკვიდრთა _ ქართველებისა და რუსების _ რელიგიურ გრძნობებს, რომლებმაც ისინი იქ დაასახლეს და ამით ამოწყვეტას გადაარჩინეს“ - ვკითხულობთ სტატიაში.

სტატიაში ავტორი სომხებს „დევნილი“, „ღატაკი“, „უბედური“ ერის შვილებს უწოდებს, სომხური ეკლესიის ქმედებებს კი „გაიძვერულ და ეშმაკი მტაცებლის ქცევად“ აფასებს:

„გაიძვერა და ეშმაკი მტაცებლის ქცევას ჰგავს გრიგორიანელთა ასეთი მოქმედება: თავდაპირველად მცირეთი კმაყოფილდება, რათა შემდგომ წარმოუდგენელი მოთხოვნები გააოფიციალუროს. მტაცებელთან კაცი ფრთხილად უნდა იყოს: თითს გაუშვერ _ მოგაჭამს, შეიძლება, სიცოცხლესაც გამოგასალმოს“-აღნიშნულია სტატიაში.

სტატიის დასასრულს, ავტორი ქართულ მართლმადიდებლურ ეკლესიას სიფრთხილისკენ მოუწოდებს: „სომხური ეკლესია, რბილად რომ ვთქვათ, მეგობრულად განწყობილი არ არის მართლმადიდებლობის მიმართ, ამიტომ, როგორც სრულიად სომხეთის კათალიკოსის გარეგინ II-ის ვიზიტის, ასევე ამ კონფესიის სხვა მოღვაწეთა ვიზიტის დროს მართლმადიდებელი მრევლი ფხიზლად უნდა იყოს და სომხური ეკლესიის მიერ დასმულ ნებისმიერ საკითხს უაღრესად სერიოზულად მოეკიდოს. იდეოლოგია, რომელსაც კულტურულ-ისტორიული მემკვიდრეობისა და სარწმუნოების კულტების საკითხში სომხები ერთგულებენ, გაჯერებულია უკანონო პრეტენზიებით ყველა მეზობელი ხალხის მიმართ, ყველასი, გამონაკლისის გარეშე“.

საქართველოს ჟურნალისტური ეთიკის ქარტიის მე-7 მუხლის მიხედვით :

„ჟურნალისტს უნდა ესმოდეს მედიის მიერ დისკრიმინაციისწახალისების საფრთხე; ამიტომ ყველაფერი უნდა იღონოსნებისმიერი პირის დისკრიმინაციის თავიდან ასაცილებლადრასის, სქესის, სექსუალური ორიენტაციის, ენის, რელიგიის,პოლიტიკური და სხვა შეხედულებების, ეროვნული ანსოციალური წარმოშობის საფუძველზე ან რაიმე სხვა ნიშნით“.