08.03.2016
„როგორ შეიძლება, მგელი და კრავი „სტრატეგიული პარტნიორები იყვნენ?!“ - ამ რიტორიკული შეკითხვით ავტორი ლევან ვარშალომიძის იმ ფრაზას ეხმაურება, სადაც პოლიტიკოსი ამბობს, რომ „ქართველები და თურქები სრულიად ერთნი ვართ, ერთი ხალხი - ორ სახელმწიფოში“.
ავტორი „ისტორიულ გამოცდილებაზე დაყრდნობით“ თურქეთს ქვეყნისთვის მთავარ საფრთხედ და ისტორიულ მტრად წარმოაჩენს: „საქართველოს უამრავი დამპყრობი და ამაოხრებელი ესეოდა - ასურელები, სპარსელები, არაბები, მონღოლები, მაგრამ ყველაზე დიდი ზიანი მაინც თურქული მოდგმის ხალხმა მოგვაყენა. თურქეთს დღესაც იმპერიალისტური მიზნები რომ ამოძრავებს და უდიდესი თურქული იმპერიის შექმნა სურს, საიდუმლო არავისთვის არის“.
მთელი სტატია ზემოაღნიშნული სულისკვეთებით არის გაჯერებული და მიზანმიმართულად აღვივებს ეთნიკურ შუღლს: „სად თურქი და სად ქართველი?! ჩვენ ხომ საერთო არაფერი გვაქვს?! თურქები შუა აზიელები არიან, ქართველები _ კავკასიელები და სხვადასხვა ენათა ჯგუფს მივეკუთვნებით. სისხლითაც და დნმ-ითაც ისე განვსხვავდებით ერთმანეთისგან, როგორც ცა და დედამიწა. არც ტრადიციები და ცხოვრების წესი გვაქვს ერთნაირი. სალაპარაკოდაც არ ღირს, რომ სარწმუნოებაც გვყოფს ერთმანეთისგან,“ – წერს ავტორი.
სტატია პრორუსულ მესიჯებსაც შეიცავს, რუსეთს ჩვენს მოკავშირედ და თურქეთისაგან საქართველოს „დამცავ ფარად“ წარმოაჩენს: „შეცდომაში ნუ შეგვიყვანს ის ფაქტი, რომ ახლა თურქეთი ძუძუს გოჭივით არის გატრუნული, ეს რუსეთის დამსახურებაა. რუსეთმა ისეთი სილა გააწნა თურქეთს, რომ მისი ხელისუფალი კრემლის ნებართვის გარეშე ნაბიჯსაც არ დგამს. რომ არა რუსეთი, თურქეთი საქართველოში ისეთ ამბებს დაატრიალებდა, სირია მონაგონი იქნებოდა,“- ვკითხულობთ სტატიაში.
საქართველოს ჟურნალისტური ეთიკის ქარტიის მე-7 პრინციპიც ეხმიანება ადამიანის უფლებების უპირობო დაცვის იდეას და კრძალავს ნებისმიერი სახის დისკრიმინაციას: „ჟურნალისტს უნდა ესმოდეს მედიის მიერ დისკრიმინაციის წახალისების საფრთხე; ამიტომ ყველაფერი უნდა იღონოს ნებისმიერი პირის დისკრიმინაციის თავიდან ასაცილებლად რასის, სქესის, სექსუალური ორიენტაციის, ენის, რელიგიის, პოლიტიკური და სხვა შეხედულებების, ეროვნული ან სოციალური წარმოშობის საფუძველზე ან რაიმე სხვა ნიშნით“.