თებერვალში, მანჰეტენზე, TIME-ის სათაო ოფისის შენობიდან მისი სახელის აღმნიშვნელი აბრა მოხსნეს. თითქოს, ამერიკის ყველაზე ცნობილი ჟურნალი ისტორიის სანაგვისკენ მიემართებოდა, როგორც ციფრული ეპოქის კიდევ ერთი მსხვერპლი. ახლა, ციფრული ეპოქა მისი გადამრჩენელი აღმოჩნდა.

სექტემბერში მარკ ბენიოფმა, ტექნოლოგიური კომპანია Salesforce-ს მილიარდერმა დამფუძნებელმა და მისმა ცოლმა ლინმა TIME190 მილიონ დოლარად იყიდეს. სულ რაღაც ერთი წლით ადრე კი 95 წლის ჟურნალი Family Circle-ის გამომცემელმა, კორპორაცია Meredith-მა ჩაიგდო ხელში, რომლისთვისაც TIME თითქოს არასასურველი შვილობილივით იყო.

მთავარი რედაქტორისგან, ედვარდ ფელსენთალისგან ახალ ამბავს ჟურნალის მეპატრონის შეცვლაზე ოფისში აპლოდისმენტებით შეხვდნენ. თუმცა როგორც კი აპლოდისმენტები ჩაცხრება ერთი მწვავე კითხვა იჩენს თავს, - არის თუ არა ადგილი ყოველკვირეული ახალი ამბების ჟურნალისთვის იმ ეპოქაში, როცა მსოფლიო თავისთვის საჭირო ახალ ამბებს ტელეფონით იგებს? და ნამდვილად კარგია, როცა ტექნოლოგიური სფეროს სულ უფრო მეტი მილიარდერი პრესის ბარონი ხდება?

Amazon-ის დამფუძნებელი, მილიარდერი ჯეფ ბეზოსი Washington Post-ს ფლობს, Atlantic-ის უდიდესი წილი ლორენ ჯობსს, სტივ ჯობსის ქვრივს ეკუთვნის, პატრიკ სუნ-შიონგი, ქირურგი და ტექ-მეწარმე Los Angeles Times-ის მფლობელია. ამ მილიარდერების რიცხვს კი უკვე ბენიოფიც შეუერთდა.

ისინი ხედავენ იმას, რასაც მედია და უოლ სტრიტი ვერ ხედავენ? სამირ ჰუსნი, მისისიპის უნივერსიტეტის ჟურნალის ინოვაციის ცენტრის დირექტორი და ბეჭდური მედიის უდიდესი გულშემატკივარი, რომელიც მისტერ მეგეზინის (ბატონი ჟურნალი) სახელითაა ცნობილი, ფიქრობს რომ პასუხია კი. “ეს ადამიანები აფასებენ მემკვიდრეობის მქონე მედიას იმაზე მეტად, ვიდრე ამ მედიასაშუალებებში დასაქმებული ხალხი”, - ამბობს ჰუსნი.

TIME ჯერ კიდევ ყიდის 2 მილიონ ეგზემპლარს ყოველკვირეულად და ჯერ კიდევ მომგებიანია. მას შეუძლია გაიფურჩქნოს არა მხოლოდ იმიტომ, რომ ავტორიტეტული ბრენდია იმ ეპოქაში, როცა ავტორიტეტი არასაკმარისია. “TIME-ის მემკვიდრეობა ყალბი ახალი ამბების იდეას ასუსტებს”, - ამბობს ჰუსნი და აგრძელებს: “TIME-ს ჟურნალისტიკის ისტორიაში განსაკუთრებული ადგილი უკავია.”

ტექ მაგნატებს ასევე შეუძლიათ ახალი იდეების განხორციელება, რაც ახალი ამბების ინდუსტრიას ასე საშინლად სჭირდება, ამბობს ჯეფ ჯარვისი. მისივე თქმით, ბენიოფის კომპანია მომხმარებელთან ურთიერთობის მენეჯმენტის სოფტვეარის ექსპერტია, რაც ნებისმიერ მედია ორგანიზაციას სჭირდება, ჯეფ ბეზოსის ამაზონი კი საკუთარ მომხმარებელს იმაზე უკეთ იცნობს, ვიდრე მედია ორგანიზაციების უმრავლესობას ამაზე ოცნება შეუძლია: “ამ ადამიანებს აქვთ ცოდნა, რომელიც შესაძლოა ინდუსტრიას ძალიან დაეხმაროს… ეს არ ეხება მხოლოდ ფულს. ეს ეხება ახალ პერსპექტივებსა და უნარებს.”

ამასთან, ჯარვისს ყოველკვირეული ახალი ამბების ჟურნალის გრძელვადიანი მომავლის არ სჯერა. “ადრე ერთ ფუნტად იმდენ ჟურნალს ვყიდულობდი, ორ პარკში მიწყობდნენ. ახლა ჟურნალებს არასდროს ვყიდულობ.” მსოფლიოში, სადაც ნიუ-იორკში მცხოვრებმა ახალი ამბები შესაძლოა ბრიტანული Guardian-სგან მიიღოს, ხოლო ბერლინის მკვიდრი New York Times-ს კითხულობდეს, ჯარვისის აზრით, კვირის ახალი ამბების დაიჯესტის ჟურნალს ბრძოლა მოუწევს, მისი მფლობელის მიუხედავად.

“ყოველკვირეული ბეჭდური ჟურნალისთვის ნამდვილად ოქროს ხანაა”, - ხუმრობს კაილ პოუპი, Columbia Journalism Review-ს რედაქტორი, თუმცა მისი აზრით, TIME-სთვის ადგილი მართლაც არსებობს: “ამ გარემოში, საკულტო ბრენდები თითზე ჩამოსათვლელია. ასეთ ბრენდებთან საკუთარი სახელის დაკავშირება კი, ჩემი აზრით, მდიდარი ადამიანებისთვი ძალიან ღირებულია.”

ამასთან, ამერიკის შეერთებული შტატების ისტორიას კარგად ახსოვს პრესის ბარონები, როგორიცაა უილიამ რენდოლფ ჰერსტი, მილიონერი ბიზნესმენის შვილი, რომელმაც აშშ-ში უდიდესი საგაზეთო ქსელი შექმნა და გამოცემებს საკუთარი ინტერესების გასატარებლად იყენებდა.

ჯერ-ჯერობით ახალი პლუტოკრატები - ძირითადად - კარგი მფლობელები არიან. ჯეფ ბეზოსმა ვაშინგტონ პოსტში დიდი ინვესტიციები ჩადო და როგორც ჩანს, დაპირებას ასრულებს და სარედაქციო გადაწყვეტილებებში არ ერევა.

თუმცა, უკვე არსებობს მაგალითები, როცა მდიდარ ადამიანებს თავიანთი ახალი სათამაშოები და მედია კომპანიის ფლობასთან დაკავშირებული სირთულეები მობეზრდათ. პიტერ ბარბიმ, კომპანიების Vans, Timberland, North Face და სხვა ბრენდების მფლობელმა გამოცემა Village Voice-ის ბეჭდური ვერსია გააუქმა, შემდეგ კი მედია საერთოდ დახურა. გასულ წელს, მილიარდემა ჯო რიქეტსმა ჟურნალისტების პროტესტის შემდეგ ორი ონლაინ მედია დახურა.

სხვა ეპოქაში, რიგითი ადამიანები სიფრთხილით მოეკიდებოდნენ ძალიან მდიდარი ხალხის მიერ მედია ორგანიზაციების ყიდვის ტრენდს. “ალბათ, ეს ყველაფერი მეტყველებს ჟურნალისტიკის მდგომარეობაზე, რომ ეს ერთადერთი იმედია, რომელიც გვაქვს”, - ამბობს პოუპი.

წყარო: Guardian