რამდენიმე წლის წინ ევროკავშირის წარმომადგენელმა საქართველოში, ფილიპ დიმიტროვმა პრესკონფერენცია გამართა. ბევრი ილაპარაკა ევროკავშირში საქართველოს გაწევრიანების პერსპექტივებზე და დასასრულს ჟურნალისტებს კითხვების დასმა სთხოვა. დარბაზში სიჩუმე იყო, ინტერესი არავის გამოუხატავს. დიმიტროვიც ოთახიდან გავიდა. ყველა ჟურნალისტი უკან გაჰყვა - კომენტარის გასაკეთებლად გააჩერეს. ოპერატორებმა კადრი გაასწორეს, ერთმა დაიძახა „დაიწყეთ“. ელჩიც იდგა ასე და ვერ გაეგო რა ეთქვა. პრესკონფერენციის შინაარსი მოაყოლეს. კითხვა არავის ჰქონია.

მას შემდეგ სიტყვა „დაიწყეთ“ უამრავ პრესკონფერენციაზე მოვისმინე. ამ სიტყვის მოსმენისას სულ კედელთან დაბნეულად აწურული დიმიტროვი მახსენდება. ასეთ დროს კიდევ რამდენიმე საკვანძო სიტყვა გაისმის ხოლმე. მაგალითად, „კადრები მოჭერით“, „მიკროფონი ჩაწიე“ , რაც ნიშნავს იმას, რომ ეთერში არც ერთი მიკროფონი არ გამოჩნდება და ყველას ერთნაირი კომენტარი ექნება.

ჩვენთან პრესკონფერენციებზე კითხვებს არავინ სვამს, ჟურნალისტებს ურჩევნიათ, შეხვედრებს არ დაესწრონ, დასრულებას გარეთ დაელოდონ და შემდეგ რესპონდენტებს მოკლე შინაარსი მოათხრობინონ. ჟურნალისტი კითხვების გარეშე - მხოლოდ მიკროფონის დამტარებელის ფუნქციას ასრულებს.

რისთვის მიდის ჟურნალისტი პრესკონფერენციაზე თუ მას კითხვა არ აქვს? რატომ არ ესწრება ის შეხვედრებს? რატომ ურჩევნია, გარეთ იჯდეს იმის ნაცვლად, რომ შიგნით მოისმინოს - რას საუბრობენ მონაწილეები?

კითხვა რომ დასვა, თემა უნდა იცოდე, გაინტერესებდეს. პასუხებს სკეპტიკურად უყურებდე და ბუნდოვან საკითხებს არ ტოვებდე. ჩვენთან ერთ ჟურნალისტს დღის განმავლობაში რამდენიმე სფეროში მომხდარი ამბის გაშუქება უწევს, ტელეკომუნიკაციებიდან დაწყებული, ადამიანის უფლებებით და ჯანდაცვით დასრულებული. ამიტომაც რთულია ყველა საკითხში დეტალურად გაერკვე. ამ საკითხზე კამათისას ისინი სწორედ უდროობას ასახელებენ ხოლმე მიზეზად!

კითხვის გარეშე რომელიმე პირის გაჩერება ან პრესკონფერენციაზე მისვლა მაყურებლისა და რესპონდენტის შეურაცხყოფაა, რადგან ამ შემთხვევაში ინფორმაციის ავტომატური გამტარი ხდები. ყოფილა შემთხვევები, როცა ჟურნალისტები პრესკონფერენციაზე მოსულან და იქ, ადგილზე უკითხავთ, რას ეხებოდა პრესკონფერენცია, ვინ ატარებს და ა.შ. ასეთ დროს თუ ორგანიზატორმა იზრუნა და პრესრელიზი დაახვედრა, საქმე მარტივად გვარდება. ჟურნალისტი იღებს რელიზსს, ერთი-ორ სიტყვას გადაანაცველბს და ეგ არის - სიუჟეტის ტექსტი თუ სტატია მზადაა.

დ აი, პასუხისმგებლობამდე მივედით.ზედაპირული ინფორმაცია კრიტიკული აზროვნების განვითარებას ვერ შეუწყობს ხელს. ამიტომაც თუ ჟურნალისტმა არ დასვა ის კითხვები, რომელიც საზოგადოებაში არსებობს, თუ არ აჩვენა მაყურებელს საკითხი სიღრმისეულად, ეს უკანასკნელი პოლიტიკოსების მიერ შეთავაზებული დღის წესრიგის ამარა რჩება, რომელიც საზოგადოების პრიორიტეტებისგან, ხშირ შემთხვევაში, აცდენილია.

დროთა განმავლობაში კი, პოლიტოკოსების დღის წესრიგი, ჯერ მედიის, შემდეგ კი ამავე მედიის გავლენით, მთელი საზოგადოების დღის წესრიგი ხდება. ამიტომაც ჟურნალისტებს იმაზე მეტი პასუხისმგებლობა აკისრიათ, ვიდრე მხოლოდ პრესკონფერენციაზე მირბენა, ვინმესთვის მიკროფონის მიშვერა და პრესრელიზის ეთერში წაკითხვაა.