17.04.2016
იქაც იყო თქმული, რომ მონაცემი Eurostat -ს ეყრდნობა, რომელიც, თავის მხრივ, ადასტურებს, რომ 500 მილიონ ევროპელს შორის 36 მილიონმა კითხვა მართლაც არ იცის. თუმცა Eurostat-ისვე მონაცემით 36 მილიონი ევროპელი ჯერ 7 წლისაც არაა.
იმავე წიგნში იყო მითითება მათემატიკის საფუძვლების ცოდნის აუცილებლობაზე ჟურნალისტების მხრიდან, მაგრამ განა კი უშველის მხოლოდ ეს მონაცემთა ჟურნალისტიკას საქართველოში?
რა უფრო სწორია, ის, რომ NDI-ს გამოკითხვის მიხედვით საქართველოს მოსახლეობის უმრავლესობის მდგომარეობა 2012 წლის შემდეგ გაუარესდა ან იგივე დარჩა, თუ ის, რომ იმავე გამოკითხვის შედეგებით, საქართველოს მოსახლეობის უმეტესობის მდგომარეობა გაუმჯობესდა ან იგივე დარჩა? ორივე მონაცემი შეესაბამება NDI -ს კვლევის შედეგების ამ დიაგრამას, რომელსაც პოლარიზებული, პოლიტიკასთან დაკავშირებული, ნაწილობრივ თავისუფალი მედია საქართველოში იმ სახით ინტერპრეტირებს, რა სახის ,,სარედაქციო პოლიტიკასაც” ატარებს.
რამდენად შეესაბამება სიმართლეს, რომ ,,გამოკითხულებს პოლიტიკოსებს შორის ყველაზე მეტად დავით ბაქრაძე მოსწონთ?”, თუ გამოკითხვის შედეგების მიხდევით კითხვაზე ,, რომელი პოლიტიკოსი მოგწონთ ყველაზე მეტად ქართულ პოლიტიკაში ?” 23%-მა უპასუხა, რომ არ იცოდა, 10 % -მა უარი თქვა პასუხზე, ხოლო დავით ბაქრაძე სულ 15%-მა დაასახელა.
ჰოდა, სარედაქციო პოლიტიკას და სინდისიერებას გააჩნია, თორემ თითო რედაქციაში ერთი ელემენტარული მათემატიკის მცოდნე როგორმე მოიძებნება.
,,სანდოა თუ არა?” - რამდენიმეთვიანი პაუზის შემდეგ, ახლაც ისევ ეს კითხვა იყო ყველაზე ხშირად დასმული ქართული მედიის მიერ NDI -ს კვლევებთან დაკავშირებით, რაც ამ კითხვას ლეგიტიმურს უფრო ქართულ მედიასთან დაკავშირებით ხდიდა, ვიდრე კვლევის ავტორთან მიმართებით.
სანდოა თუ არა მედია, რომელიც ციფრებით ჟონგლიორობს? სანდოა თუ არა მედია, რომელიც მუდმივად პოსტფაქტუმ და არა პროცესში აშუქებს კვლევას, რომელზეც იცის, რომ ,,მორიგია”, ,,რეზონანსულია”, ,,განმეორებადია”? სანდოა კი მედია, რომელიც, როგორც შემდგარ დადასტურებულ ფაქტს (წყაროზე მითითების გარეშე), გვეუბნება, რომ ,,კვლევაში 3900 ადამიანი მონაწილეობდა და ის თებერვალ- მარტში ჩატარდა” და არც კი თვლის საჭიროდ მიუთითოს, რომ აღნიშნულს NDI -სვე მონაცემებით აცხადებს.
ენდე, აი