სამშაბათს „არჩევანში“ ადამიანები გვიჩვენეს, სიდუხჭირით შეწუხებულები.

ცნობილი ჟურნალისტები ბაზარში, საზოგადოებრივ ტრანსპორტში შევიდნენ, რეგიონებში გავიდნენ და რიგით ადამიანებს პრობლემების შესახებ ჰკითხეს.

მათაც რაც აწუხებდათ, თქვეს. გულწრფელად, გულისმომკვლელად. იმასვე ეტყოდნენ „რუსთავი 2-ის” უცნობ ჟურნალისტსაც. ამ არხის მიკროფონი ხომ ხშირად ადამიანისთვის იმედია. იციან, რომ ბევრი უყურებს, იქნებ ვინმეს გააგონონ ხმა.

პრობლემებზე ისევე ემოციურად ისაუბრეს, როგორც ამას 2 ან 5 წლის წინ გააკეთებდნენ, უბრალოდ, აქამდე მათი პრობლემებით არავინ დაინტერესებულა. არადა, ბაზარი ადრეც გვქონდა და ეს ის ადგილია, სადაც ყოველთვის რეალურად, შეულამაზებლად ჩანს საზოგადოების მდგომარეობა.

პოლიტიკოსებით გაჯერებულ ეკრანზე რიგითი ადამიანის დანახვა და ამდენი პრობლემის მოსმენა საზოგადოებას ეხამუშა და „რუსთავი 2“ „აპოკალიფსის“ მოწყობაში დაადანაშაულა.

ასე ხდება მაშინ, როდესაც ყველა არხზე ყველა სიუჟეტის ამოსავალი წერტილი ადამიანი არ არის.

როცა ის ვერ ხედავს საკუთარ პრობლემას ეკრანზე.

როცა უყვები ახლადმიღებულ კანონებზე და არ გაინტერესებს, რა გავლენა ექნება მას ადამიანზე. br>
როცა ხელისუფლების საქმიანობის მონიტორინგს არ აკეთებ ამავე ადამიანების ინტერესებიდან გამომდინარე. br>
როცა დასავლურ კურსზე აკეთებ აქცენტს და არ უხსნი, რატომ არის ეს სასარგებლო. br>
როცა მთელი დღე პოლიტიკოსების ბრიფინგიდან პრესკონფერენციაზე გადადიხარ და სხვა თემა უბრალოდ არ გაქვს. br>
როცა ნებისმიერ ამბავს იმ კონტექსტით აშუქებ, რაც გაწყობს. br>
როცა ერთსა და იმავე პიჯაკიან და დაყენებულსახიან ტიპებს ეკითხები აზრს ყველასა და ყველაფერზე. br>
როცა ძვირადღირებულ ეთერს „სელებრითების“ პირად ცხოვრებას უთმობ. br>
როცა რელიგიურ დღესასწაულებზეც კი „ცნობილი“ პირების კომენტარს წერ. br>
როცა რიგითი ადამიანი შენს ეთერში მხოლოდ უბედური შემთხვევისას ჩანს. br>
და აი, ერთ დღესაც, როცა გადაწყვეტ, რომ ადამიანები, მათი ყოველდღიურობა, მათი პრობლემები გაინტერესებს - მაყურებელს ეხამუშება და ცდილობს პასუხის მიღებას ლოგიკურ კითხვაზე - ახლა რატომ? br>
პასუხს ის მაშინვე ხვდება, როგორც კი ეკრანზე გამოტანილ კითხვას შეხედავს - უნდა შეიცვალოს თუ არა პრემიერ მინისტრი და მთავრობის ეკონომიკური გუნდი?