2011 წლიდან, თითქმის ყველა დიდი
აქცია გამიშუქებია და ასეთი აგრესია არ მახსოვს. აგრესიაც ცოტა
მსუბუქი ნათქვამია, ეს იყო მიზანმიმართული ნადირობა
ჟურნალისტებზე.
შუადღისას, როდესაც თბილისი პრაიდმა
მარში გააუქმა, ჟურნალისტების ნაწილმა გადავწყვიტეთ, აღარ
გაგვეშუქებინა ჰომოფობიური აქცია და რედაქციებში დავბრუნებულიყავით.
ექვსი ჟურნალისტი ჭავჭავაძის გამზირზე ტაქსის ველოდებოდით, როდესაც
ორმა კაცმა ჩაგვიარა, შორიახლოს გაჩერდა და ჩვენი თვალიერება
დაიწყო.
ორიოდე წუთში ერთ-ერთმა ტელეფონი
ამოიღო, რის შემდეგაც ამ ორს კიდევ ხუთი შემოუერთდა და ჩვენკენ
დაიძრნენ. როდესაც საფრთხე გავიაზრეთ, სწრაფადვე გავეცალეთ იქაურობას.
ჩვენ გადავრჩით, მაგრამ ბევრი ჩვენი კოლეგა სერიოზულად
დაშავდა.
ჩემს პრაქტიკაში ყველაზე მეტი
დაშავებული ჟურნალისტი 2019 წლის 20 ივნისის აქციის დარბევის დროს
მახსოვს, როდესაც ჟურნალისტური ეთიკის ქარტიამ 40-მდე დაზარალებული
დათვალა
ამ სვეტის გამოქვეყნების მომენტში
უკვე 48 დაშვებული
ჟურნალისტის შესახებ ვიცით და მათი უმეტესობა სასტიკად სცემეს
ძალადობრივი ჰომოფობიური აქციის მონაწილეებმა.
მედიის მიმართ აგრესია დილიდანვე
კარგად ჩანდა, ამიტომ გადავწყვიტეთ, მედიის ყველა მაიდენთიფიცირებელი
ნიშანი მოგვეხსნა ან დაგვემალა, რომ პირდაპირი სამიზნე არ
გავმხდარიყავით, თუმცა კამერებს და მიკროფონების ვერსად
დავმალავდით.
შინაგან საქმეთა სამინისტრო ჯერ ისევ
იმას ამბობს, რომ ჟურნალისტებზე თავდამსხმელების დაკავების შესახებ
ინფორმაცია არ აქვს. არადა, გავრცელებულ ფოტო-ვიდეო მასალაში მარტივად
შეიძლება მოძალადეების ამოცნობა.
პოლიციამ არაფერი ქნა, როდესაც
მრგვალ ბაღთან ძალადობრივი აქციის მონაწილეებმა „ფორმულას“ ოპერატორს
კვერცხი ესროლეს. არც მაშინ, როდესაც ისინი „მთავარი არხის“ გადამღებ
ჯგუფს აგინებდნენ და ისევ პოლიციას მიმართავდნენ, აქედან
გაიყვანეთო.
სამართალდამცავები უბრალოდ კორდონად
იდგნენ და აქციის მონაწილეებს გზის გადაჭრის საშუალებას არ
აძლევდნენ.
რაც ყველაზე მთავარია, ხელისუფლების წარმომადგენლები საუბრობენ იმაზე,
რომ "ეს აგრესია გამოიწვია პრაიდის უკან მდგომმა "რადიკალურმა
ოპოზიციამ", და ყურადღბას არ ამახვილებენ აგრესიული ჯგუფების
პასუხისმგებლობაზე.
დღეს თამამად შემიძლია ვთქვა, რომ
პირველად შემეშინდა აქციაზე წასვლის. პირველად დავმალე პრეს-ბარათი და
პირველად გადავწყვიტე, აღარ დავრჩენილიყავი გასაშუქებლად დღის
ბოლომდე.
მაგრამ ეს არ არის მხოლოდ დღევანდელი
პრობლემა. თუ სახელმწიფომ ჟურნალისტებზე თავდასხმის ყველა შემთხვევა
სერიოზულად არ გამოიძია, ქვეყანაში მედია მუდმივად იქნება საფრთხეში.
და თუ დღეს თითო ჟურნალისტზე ხუთი-ათი კაცი იწევდა საცემად, კაცმა არ
იცის მომავალში ვის რისთვის გაიმეტებენ.
