- რა არ მოგწონთ მედიაში? - თუ ოდესმე ამ კითხვას ქუჩაში გამვლელებს დაუსვამთ, უკმაყოფილოებს ბევრს აღმოაჩენთ. საინფორმაციო გამოშვებების გარდა, ზოგს სერიალები არ მოსწონს, ზოგს - გასართობი შოუები. ზოგიერთს ჟურნალისტთა მეტყველების მანერა აღიზიანებს. ისეთებიც არიან, რომლებიც ამ პროფესიის წარმომადგენლებისათვის დრესკოდის დაწესებას ითხოვენ. ბოლოს თანხმდებიან, რომ უნდა არსებობდეს კანონი, რომელიც მედიას დაარეგულირებს.

მედიის დარეგულირება - ეს თემაა, რომელიც ბოლო პერიოდში პოლიტიკოსთა ნაწილმა დღის წესრიგში ჩასვა. ვიღაცებს გაუჩნდათ დეზინფორმაციისა და ცილისწამების შემთხვევაში მედიასაშუალებების სისხლის სასმართლებრივი პასუხისგების დაკისრების იდეა. ზოგი უფრო შორს წავიდა და ინტენეტ-სივრცის კონტორლი მოინდომა. სრულიად უკონტროლოაო, დეზინფორმაცია და ადამიანების შეურაცხყოფა ბევრი ვრცელდება იქ და უნდა დავსაჯოთო. ამ განცხადებებით მოსახლეობის ნაწილის გულსაც იგებენ, იმ მოსახლეობის, რომლებიც გამუდმებით ლანძღავენ ტელევიზიებსა და მათ გადაცემებს, თუმცა მაინც კვირიდან კვირამდე ელოდებიან. მაყურებლის უმეტესობა, შესაძლოა, ვერ აცნობიერებდეს საფრთხეებს, რასაც მედიის რეგულირება გამოიწვევს. მათ მსგავსად, მარტივი ჭეშმარიტებები ავიწყდებათ პოლიტიკოსებსაც.

მაგალითად, ავიწყდებათ, რომ ცილისწამების მუხლი 2004 წელს ამოიღეს სისხლის სამართლის კოდექსიდან. ისიც, რომ ეთიკურ საკითხებს მედიაში მაუწყებელთა ქცევის კოდექსი, სარეკომენდაციო ხასიათის დოკუმენტი არეგულირებს. ისიც, რომ ამ დოკუმენტში შემავალი პუნქტების თვითრეგულირებიდან რეგულირებაში გადატანა, ძალიან ბევრი მედიასაშუალების დახურვის მიზეზი შეიძლება გახდეს.მათ ავიწყდებათ, რომ კონსტიტუციის 24-ე მუხლი ადამიანის სიტყვისა და გამოხატვის თავისუფლებას იცავს, რომ გვაქვს ამავე სახელწოდების ძალიან კარგი კანონი. ავიწყდებათ ისიც, რომ ინტერნეტ-რეგულირება ტოტალიტარულ სახელმწიფოებში ხდება და სოციალურ ქსელებში გამოქვეყნებული კრიტიკული აზრისა თუ სარკაზმის გამო, მოქალაქეებს ისეთ ქვეყნებში უწევთ პასუხისგება, როგორიც, მაგალითად, რუსეთი ან ჩვენი მეზობელი სხვა ქვეყნებია.

სად გადის ზღვარი სიტყვისა და გამოხატვის თავისუფლებას და მედიის თავისუფლებას შორის? ამ კითხვას მოქალაქეები ხშირად სვამენ. ისინი აპროტესტებენ თვითრეგულირების სუსტ მექანიზმსაც. მათთვის არ არის საკმარისი, ეთიკური გადაცდომის გამო ჟურნალისტის დამნაშავედ გამოცხადება, მისი ბოდიში, ან, მაუწყებლის მიერ მიღებული შიდა ზომები (ხელფასის დაქვითვა, საყვედური, გაფრთხილება, სამსახურიდან გაშვება). ისინი მკაცრ დასჯას ითხოვენ და ვერ აცნობიერებენ საფრთხეს, რომელიც მედიის რეგულირების შემთხვევაში, თითოეული მათგანის გამოხატვის თავისუფლებას ემუქრება. მედიის თავისუფლება ხომ მჭიდროდ არის გადაჯაჭვული სიტყვის თავისუფლებასთან.

როგორ ვაკონტროლოთ მედია? - პოლიტიკოსების მხრიდან მსგავსი ინიციატივების გაჟღერებისას განსაკუთრებით მნიშვნელოვანი ხდება მედიის თვითრეგულირების როლი. მექანიზმი, რომელიც ჟურნალისტებსა და მედიასაშუალებას შეცდომებისაგან მაქსიმალურად აზღვევს და არც პოლიტიკოსებს უტოვებს რეგულირების შესახებ ინიციატივებზე ფიქრის საბაბს.მნიშვნელოვანია, რომ მედიამ ნებისმიერი საშუალებით რეიტინგის დადების გარდა, იფიქროს ეთიკურობასა და იმ საფრთხეზე, რაც, შესაძლოა, რეგულირებით ემუქრებოდეს.

რატომ არ შეიძლება მედიის კონტროლი? - იმიტომ, რომ მედიის რეგულირება გახდება იმის წინაპირობა, რომ დარეგულირდეს ჩვენი, თითოეული მოქალაქის სიტყვისა და გამოხატვის თავისუფლება, სადაც ძნელი იქნება იმის გარკვევა, თუ სად იწყება ცხვირი, რომელთანაც ჩვენი გამოხატვის თავისუფლება მთავრდება.