დამოუკიდებელი საქართველოს ისტორიაში ყველაზე ცხელი თუ არა, ერთ-ერთი ყველაზე ცხელი სპორტული ზაფხული გადავაგორეთ. მთელი ქვეყანა თავიდან ბოლომდე შთანთქა ჯერ ევროპის 2024 წლის საფეხბურთო ჩემპიონატმა და შემდეგ, ერისა და ბერის ყურადღებამ პარიზისკენ გადაინაცვლა, სადაც პლანეტის უძლიერესი სპორტსმენები ოლიმპიური მედლებისთვის იბრძოდნენ. 

დაკვირვებული თვალისთვის ადვილად მისახვედრი იყო, რომ სამთავრობო პროპაგანდისტული არხები და სოციალური ქსელების გვერდები ყველაფერს გააკეთებდნენ, თითოეული მედალი თუ წარმატება პირდაპირ მთავრობის დამსახურებად ექციათ და ასე აგიხდეთ ყველაფერი კარგი. 

ბავშვობაში ალბათ ყველას გითამაშიათ „დურაკა“ - უმარტივესი, გასართობი, სულელური თამაში ბანქოთი, სადაც მთავარი მიზანი იყო, მოწინააღმდეგისთვის მაქსიმალურად მეტი კარტი „შეგეტენა“; თამაშის მიმდინარეობისას უნდა ყოფილიყავი ყველაზე ეშმაკი და მატყუარა; მოკლედ, ყველა უნდა „გაგედურაკებინა“. რა შუაშია „დურაკა“?  - გააგრძელეთ ბლოგის კითხვა. 

„სიტყვების ოკუპაცია“ - არ ვიცი, არსებობს თუ არა ასეთი ტერმინი, მაგრამ იმის აღსაწერად, თუ როგორ იყენებდა „ტვ იმედის“ ოფიციალური ფეისბუკ გვერდი საქართველოს ეროვნული საფეხბურთო ნაკრების ფეხბურთელების კონკრეტულ „სთორებსა“ თუ პოსტებს, იდეალური მგონია. თვალსაჩინოებისთვის, ე.წ. „ქარდის“ რამდენიმე მაგალითი :




ანუ ვცხოვრობთ რეალობაში, სადაც კარგად უნდა დაფიქრდე, რა სიტყვებს იყენებ შენი ემოციისა თუ უბრალოდ აზრის გამოსათქმელად. კარგად უნდა აწონ-დაწონო და მერე გაასაჯაროო, რომ ემანდ, ვინმემ სათავისოდ არ გადაწყვიტოს შენი „გადურაკება“.

მომდევნო ისტერია ბიძინა ივანიშვილის მიერ საფეხბურთო ეროვნული ნაკრებისთვის დაწესებულ ფულად ჯილდოს მოჰყვა. გუნდის სახელით ოფიციალური მადლობა კაპიტანმა, გურამ კაშიამ გადაიხადა. ერთმანეთის მიყოლებით ზიარდებოდა ყველა ფეხბურთელის მადლიერი სიტყვები, ვინც ამ თემაზე კომენტარი გააკეთა. თუმცა, ყურადღების ცენტრში საქართველოს ნაკრების მცველი - გიორგი გველესიანი მოექცა, რადგან, ჩემი მოკრძალებული აზრით, მისი ციტატები საუკეთესოდ გამოხატავდა სამთავრობო პროპაგანდის სურვილებსა და მიზნებს.

 






აუცილებლად უნდა შევეხო პარიზის ზაფხულის ოლიმპიური თამაშების გახსნის ცერემონიალის გამოხმაურებებს. ჩვენს სამშობლოში თავი ყველამ ვალდებულად ჩათვალა, აზრი გამოეთქვა ფრანგების მიერ შემოთავაზებულ არაჩვეულებრივ სანახაობაზე (არაჩვეულებრივი - ჩემი სუბიექტური აზრით); მათ შორის, სპორტსმენებმა და ისეთმა სპორტსმენებმაც, ვინც ოლიმპიურ თამაშებში იღებდა მონაწილეობას. პროპაგანდისტულმა მედიამ ეს მაშინვე აიტაცა: 

რა თქმა უნდა, ქრისტიანობის დაცვის სახელით აგორებულ ამ კამპანიას არც სასულიერო პირები გამოაკლდნენ. ერთმანეთის მიყოლებით, ინტენსიურად ზიარდებოდა გამონათქვამები, რომლებიც იქეთ შეიძლება მივიჩნიოთ თავდასხმად, ოღონდ ლიბერალიზმსა და ლიბერალებზე: 

ზემოთხსენებულ მედიასაშუალებებს, რა თქმა უნდა, არ დაეზარათ და მოიძიეს ყველა იმ ევროპელი პოლიტიკოსისა თუ სასულიერო პირის განცხადება, რომლებიც ოლიმპიადის გახსნის ცერემონიალს იმ ერთი, კონკრეტული სცენის გამო აკრიტიკებდნენ; დასტურად იმისა, რომ ევროპაშიც ცხოვრობს „ნორმალური ხალხი“, ვისაც ეს ამბავი ნორმად არ მიაჩნია. ვერაფერს იტყვი, ამბის ასატეხად კარგი მიზეზია. ამბისა, რომლის მიხედვითაც, ყველა ჩვენ გვებრძვის და ლამის ჯვაროსნული ომი წამოვიწყეთ თავის გადასარჩენად.  

სხვისი არ ვიცი და საკმაოდ ცუდ ტონად მიმაჩნია სხვისი დამცირებისა და ნიშნისმოგების ხარჯზე, საკუთარი განსაკუთრებულობის ხაზგასმა. მით უმეტეს, როცა ეს „სხვა“ შენი მოკავშირე, მეგობარი და პარტნიორია (ნუ, აქამდე იყო). სიმართლე ვთქვათ, მცირე ერებისთვის დამახასიათებელი ეს კომპლექსი სულ გვქონდა, თუმცა, ბოლო პერიოდში განსაკუთრებით აღვივებენ ცეცხლს ამ მიმართულებით. დიახ, როგორც მინიმუმ ცუდი ტონი და უღირსი საქციელია ეთნიკური თუ სხვა ნიშნით ადამიანების გამორჩევა და დაყოფა. სტილსა და ხელწერას ყველგან ადვილად იცნობთ, რადგან ძირითად შემთხვევებში, თითქმის არაფერს ცვლიან. მაგალითისთვის: 

„დურაკას“ არ ვთამაშობთ. ეს რეალური ცხოვრებაა. 




ბლოგში გამოთქმული მოსაზრებები ეკუთვნის ავტორს და შეიძლება არ ასახავდეს რედაქციის პოზიციას.