რა შეიძლება რადიომ მისცეს ომში მყოფ ჯარისკაცს, რომელიც ხან სანგარში წევს, ხან ვერტმფრენიდან იბრძვის, ხანაც ვიეტნამის ჭაობებსა და ჯუნგლებს აფარებს თავს?

ბარი ლევინსონის კინოკლასიკად ქცეული კომედიური დრამა, რეალური ისტორიაა სამხედროზე, რომელიც ვიეტნამის ომისას უჩვეულო რადიო DJ გახდა. 1965 წელს, ადრიან კრონაუერის საიგონში ჩასვლამდე, ბრძოლის ველზე მყოფი ამერიკელი ჯარისკაცები განსაზღვრული დიეტის მსგავსად იღებდნენ რადიოდან საგანმანათლებლო პროგრამებსა თუ საზოგადოებრივი ჯანმრთელობის გაფრთხილებებს, კრონაუერმა კი პირველივე დღიდან ყველაფერი თავდაყირა დააყენა.

რობინ უილიამსის უსაზღვრო იმპროვიზაციით შექმნილ კინოგმირს უფროსი ლეიტენანტისგან კრიტიკა-შენიშვნები რადიოში მისვლის დღიდან არ აკლია. უკიდურესად კომიკურ დი-ჯეის ზემდგომი წამდაუწუმ ახსენებს, რომ ის მხოლოდ რადიოდიქტორია, მაგრამ ეს ხომ საიგონია - პლანეტის ყველაზე ცხელი ადგილის ცენტრი, კანზასელ ბიჭებს ისედაც გვარიანად უჭირთ, ჰოდა ბარემ ბოლომდე იხალისონ... კრონაუერს ბადალი არ ჰყავს ჯარისკაცების გართობასა თუ სასაცილო აბსურდული ტექსტების მოფიქრებაში, მაგალითად - როგორ აპირებენ რუსები ამერიკული რადარების ჩახშობას ბალეტით...

საიგონში ადრიან კრონაუერის მეორე საქმიანობა ინგლისურის მასწავლებლობაა, რაშიც ასევე უნიკალურია. იგი ხომ არაა ის სტერეოტიპული ამერიკელი, როგორიც ადგილობრივებს თავიდან ეგონათ. მისი საგანმანათლებლო სტილი და მიდგომებიც ექსცენტრიულია - იგი ვიეტნამელ უფროსი ასაკის მოსწავლეებს უხამს გამოთქმებსა და სასაცილო ფრაზებს ასწავლის და ბოლოს მათივე თხოვნით, ბეისბოლშიც ავარჯიშებს.

შემდეგ მის რეალობაში ქალი ჩნდება, მაგრამ მაყურებელი თავიდანვე ხვდება, რომ მათ რომანტიკულ ურთიერთობას მომავალი არ აქვს... კრონაუერი ტერორისტულ აქტსაც თავად შეესწრება, შემდეგ რადიოდანაც ათავისუფლებენ, მიზეზი უფროსობის ახირებაა. რადიოდიქტორად მას თავისივე ზემდგომი სამხედრო ანაცვლებს - საკუთარ თავსა და იუმორში დარწმუნებული, სწორხაზოვანი პედანტი, თუმცა ხალხი კრონაუერის ეთერში დაბრუნებას ითხოვს. ის ხომ უკვე ამერიკელი ჯარისკაცების ვიეტნამური ყოფის განუყოფელი ნაწილია. რადიო ყველას აქვს ჩართული, იქ კი ყველა კრონაუერსა და მისივე არჩეულ 60-იანი წლების სიმღერებს ელოდება...

„დილა მშვიდობისა, ვიეტნამო“ დღეს ვიეტნამის ომის თემაზე შექმნილ ერთ-ერთ საუკეთესო ფილმად ითვლება, გამოსვლისას კი იგი სარისკო ნამუშევრადაც ჩათვალეს - ვიეტნამის ომი ხომ ამერიკელებისთვის მეტად მგრძნობიარე და მტკივნეული თემაა, რობინ უილიამსის იუმორისტი გმირი კი, ხომ შეიძლებოდა ქვეყნის სამხედრო იმიჯისა და ამერიკელი ხალხის წარმოჩენის მხრივ შეურაცხმყოფელი ყოფილიყო, თუმცა რობინ უილიამსის ენერგიული პერსონაჟი უმალ გახდა ჰიტი.

ადრიან კრონაუერი ის აუცილებელი და საჭირო ელემენტია, რომელმაც ძნელბედობის ჟამს ხალხი უნდა აცინოს და ტკივილი შეუმსუბუქოს. ფილმის მიწურულს ადრიან კრონაუერი კიდევ უფრო უკეთეს, ღრმა აზროვნების, ბრძენ ადამიანად იქცევა, ვიდრე თავიდან იყო, რადგან როგორც დიდმა ამერიკელმა კინოკრიტიკოსმა, როჯერ იბერტმა თქვა „ფილმი მისი განათლებისა და განვითარების ისტორიაცაა.“

ბარი ლევინსონის ფილმის გამოსვლიდან 35 წლის შემდეგ, დღესაც იოლად იპყრობს კინომოყვარულთა გულებს რობინ უილიამსის გიჟური მისალმება: „Gooooooooooood Morning, Vietnaaaaaaaam!“ კიდევ არაერთხელ ირთვება Creedence Clearwater Revival, The Beach Boys, The Castaways, ჯეიმს ბრაუნი თუ ფილმის ერთგვარ ფონად ქცეული ლუი არმსტრონგის "What A Wonderful World".

სხვათა შორის, ფილმს გაგრძელებაც უნდა ქონოდა, 1968 წლის ჩიკაგოს მოვლენების ფონზე, თუმცა პროექტი ვერ განხორციელდა. რობინ უილიმსმა მოგვიანებით კიდევ ერთხელ შეასრულა რადიოწამყვანის როლი ტერი გილიამის დრამედიაში (The Fisher King), მაგრამ ეს უკვე სხვა ისტორიაა.

რუსეთ-უკრაინის მიმდინარე ომმა ჰოლოდომორის საკითხი გააცოცხლა. მასობრივი შიმშილობა, რომელმაც 1932-1933 წლებში მილიონობით უკრაინელი იმსხვერპლა, დღემდე საზოგადო და პოლიტიკური დავის საგანია. ზოგი მიიჩნევს, რომ საშინელი სიკვდილიანობა საბჭოური ეკონომიკური კრიზისის შედეგი იყო, ხოლო დიდი ნაწილის მოსაზრებით, ეს ხელოვნურად გამოწვეული და უკრაინული ნაციონალიზმის ჩასახშობად მიზანმიმართული სტალინისეული პოლიტიკა გახლდათ.

აღიარებული პოლონელი რეჟისორის, აგნეშკა ჰოლანდის ბიოგრაფიული დრამა სათაურად „მისტერ ჯონსი“, ბრიტანელი ჟურნალისტის, გარეთ ჯონსის (1905-1935) საბჭოთა კავშირში მოგზაურობაზე მოგვითხრობს. ახალგაზრდა უელსელი რეპორტიორი პირველი ადამიანი იყო, რომელმაც მთელ სამყაროს აუწყა საშინელი შიმშილობისა და უდიდესი მსხვერპლის შესახებ. ბრიტანულ-უკრაინულ-პოლონური ერთობლივი ნამუშევარი 2019 წლის ბერლინის საერთაშორისო კინოფესტივალის მთავარ პროგრამაში იყო ჩართული.

სიმბოლურია, რომ ფილმი ჯორჯ ორუელისეული, ფერმისა და ღორების კადრებით იწყება. ამერიკელი მწერალი ხომ სწორედ ამ დროს მუშაობდა თავის ცნობილ რომანზე. ორუელს მაყურებელი კიდევ შეხვდება და მისი ალუზიური „ცხოველების ფერმაც“ ფილმს ყურებისას, ერთგვარ ლაიტმოტივად გაყვება.

მთავარი გმირი აქტიური, ენთუზიაზმით სავსე, დიდი ბრიტანეთის ყოფილ პრემიერთან, დევიდ ლოიდ-ჯორჯთან დაახლოებული ამბიციური ჟურნალისტია, რომელმაც უკვე ჩამოართვა ინტერვიუ ქვეყნის სათავეში ახალმოსულ ადოლფ ჰიტლერს, ამჯერად კი საბჭოთა კავშირში მიემგზავრება იოსებ სტალინთან სასაუბროდ.

პირქუშ მოსკოვში ჩასული გარეთ ჯონსი უცხოელი რეპორტიორების ბოჰემურ წრეში ექცევა. აქ ლიდერი ინგლისელი ჟურნალისტი, პულიცერის პრემიის ლაურეატი უოლტერ დიურანტია, რომელიც მრავალი წელია საბჭოეთში ცხოვრობს და შესაბამისად, სტალინის მეხოტბეა. სხვათა შორის, დიურანტი მსოფლიომ მოგვიანებით გააკრიტიკა ჰოლოდომორისა და საბჭოური მასობრივი შიმშილობის უარყოფისთვის. ჯონსი მალევე ხვდება, რომ მისი ადგილი მოსკოვსა და ხსენებულ წრეში არაა და მკაცრ რეალობასაც აწყდება. „გარეთ, დაბრუნდი სახლში, არაა ეს ქვეყანა საშენო“, - ურჩევს დიურანტი ახალგაზრდა მისტერ ჯონსს, მას შემდეგ რაც უელსელი ჟურნალისტი ცივ ზამთარში თავად გახდება საშინელების მოწმე - შეძრწუნებული გარეთ ჯონსი საკუთარი თვალით ნახავს ნეკროფაგებად ქცეულ ადამიანებსა და კანიბალიზმის შემთხვევებს, რასაც მართლა მასობრივად იყო მოდებული ჰოლოდომორის მძიმე პერიოდში.

საბოლოოდ, ჯონსი The Times-ში აქვეყნებს ვრცელ ინფორმაციას ტოტალიტარული რეჟიმის ქვეშ მყოფი ხალხის უმძიმესი ფიზიკური და მორალური ყოფის შესახებ, ფილმის ეპილოგი კი ჟურნალისტის სიკვდილს გვახსენებს, რომელიც სწორედ ჰოლოდომორზე ინფორმაციის გავრცელებას უკავშირდება - მომდევნო წელს გარეთ ჯონსი საბჭოეთის შინაგან საქმეთა სახალხო კომისარიატის (НКВД) მიერ დაქირავებულმა ბანდიტების ჯგუფმა გაიტაცა და ოცდაათი წლის იუბილის წინა დღეს, 1935 წლის 12 აგვისტოს მოკლა.

დღეს უკვე ყველასთვისაა ცნობილი, რომ 2010 წელს, კიევის სასამართლომ ჰოლოდომორი იოსებ სტალინის მმართველობით განხორციელებულ გენოციდად აღიარა, ხოლო დანაშაულისთვის ასევე პასუხისმგებლებად დაასახელა იმ დროის უკრაინელი და საბჭოელი კომუნისტი ჩინოსნები: ლაზარ კაგანოვიჩი, სტანისლავ კოსიორი, მენდელ ხატაევიჩი, ვლას ჩუბარი და სხვები.

ჰოლოდომორი გენოციდად აღიარებული ასევე აქვს მსოფლიოს ოცამდე ქვეყანას, მათ შორის - საქართველოს.

Apple-ის სერიალ „დილის შოუს“ (The Morning Show) კოვიდ-პანდემიის პირობებში გადაღებულ-გამოსული მეორე სეზონის სიუჟეტი სწორედ კოვიდ-პანდემიის ფონზე მიმდინარეობს - ყველა ჩვენგანისთვის კარგად ნაცნობი უჰანის ამბებით, ონლაინ-მუშაობითა და მედიაში არსებული კოვიდ-ისტერიით.

მეორე სეზონის დასაწყისი ქმნის შთაბეჭდილებას, თითქოს მაყურებელმა პირველსა და მეორეს შორის ერთი სეზონი გამოტოვა, რასაც პრინციპში მეორე სეზონის სიუჟეტიც მოწმობს - სეზონების შუაში მართლაც მომხდარია მნიშვნელოვანი ამბები: თხუთმეტწლიანი პერიოდის შემდეგ ალექს ლევის შოუდან წასვლა, მის ნაცვლად ვიღაც ერიკის მოსვლა, ქალთა მიერ სექსუალურ შევიწროებაში ბრალდებული მიჩ კესლერის იტალიაში გადაბარგება და სხვები... მთავარი სიახლეები კი ორი ახალი ძირითადი პერსონაჟის გამოჩენა და უკვე ნახსენები კორონავირუსია.

დღეისთვის აქტუალური ლგბტქ თემა მეორე სეზონში ჯულიანა მარგულისის არქეტიპული გმირის სახით შემოდის: ლორა პიტერსონი ძლიერი, დამოუკიდებელი ქალია, რომელმაც იცის რას აკეთებს, რა სურს და რა უნდა ქნას, განხვავებით პარტნიორ ბრედლისგან - იგი სერიალის მაყურებელთან ერთად ხვდება, რომ ბისექსუალია და ვერ ახერხებს, ამ ყველაფერს რა სახელი დაარქვას.

მეორე ახალი პერსონაჟი სტელაა, კორეული წარმოშობის სკეპტიკური, ეჭვიანი, ჭკვიანი და ხანდახან ბრაზიანი ქალი პროდიუსერი, რომელიც მეორე თანამედროვე აქტუალური თემით, რასობრივ ჭრილშია დანახული. იგი ხშირად ახსენებს საკუთარ ეთნიკურ წარმომავლობას და აღნიშნავს, რომ მის გარშემო არსებული „პრივილეგირებული თეთრები“ მის წინააღმდეგ არიან.

რასობრივი თემა სერიალში სხვა კუთხითაც იყო ნაჩვენები. მაგალითად, რასისტობაში დასდეს ბრალი ლათინოამერიკელ პერსონაჟს, რომელიც გაოგნებულია - რა ვთქვი ამისთანა, მეც თავად person of color გახლავართო! მოგვიანებით იგი სტელას გამოექომაგება, როდესაც უცნობი აგრესორი ქუჩაში ქალს ჩინელს დაუძახებს და კორონავირუსის გავრცელებაში დაადანაშაულებს.

მამაკაცი პერსონაჟებიდან კორი ელისონი კვლავაც შოუს მთავარი ღერძი და ხერხემალია, ისევ ყველასთან ყველაფრის მომგვარებელია, კვლავ მოწოდების სიმაღლეზეა ამაყი და აუღელვებელი, თუმცა სეზონის უკანასკნელ ეპიზოდში თანამშრომელს სიყვარულში უტყდება და თითქოს საკუთარ თავთან მარცხდება კიდეც. ჩიპი კი უფრო მეტადაა დაბნეული და ემოციურად აგზნებული, ქაოსურად მოქმედებს და საერთო საქმესაც აფუჭებს და პირად ურთიერთობებსაც.

რაც შეეხება სტივ კარელის პერსონაჟს, ამ სექსუალურად შემავიწროვებელ კაცს, რომელიც რამდენიმე რეალურ პერსონაზეა დაფუძნებული (თუნდაც - ჰარვი ვაინშტაინსა და როჯერ ეილზზე), მან უკვე ყველაფერი დაკარგა - სახლი, სამსახური, ცოლი, ოჯახი, ფული და იტალიაში გადაიხვეწა, მაგრამ არც იქაა შეუმჩნეველი, პირადი დემონები იქაც არ ასვენებენ.

სხვათა შორის, მეორე სეზონში მაყურებელი თითქმის რწმუნდება, რომ საბოლოოდ მიჩ კესლერს არც არავისზე უძალადია, ის უბრალოდ ყველასთან იწვა, ანუ ყველა ქალი მასთან საკუთარი ნებით ქონდა სექსი, მაგრამ საწინააღმდეგო აგორებულ ტალღას ხომ ვეღარაფერი აჩერებს და მხილებულიც თითქოს ლოგიკურად ემშვიდობება მაყურებელს.

„შოურანერები“ მის სიკვდილს ანდა ცხედარს არ გვაჩვენებენ, რაც ბადებს თეორიას, რომ იგი არ მომკვდარა და შესაძლოა, მის ხელმეორე გაუჩინარებას აქვს ადგილი ყველაფრიდან თავის დასაღწევად.

მეორე სეზონი არამარტო მრავალფეროვანი სიუჟეტით, მსახიობთა თამაშითაცაა პირველზე უკეთესი. ჯენიფერ ენისტონის, რის უიზერსპუნის, ბილი კრუდაპისა და მარკ დუპლასის შესრულებულმა როლებმა ნამდვილად დაიმსახურეს ნომინაციები პრესტიჟულ დაჯილდოებებზე.

უკვე ცნობილია, რომ სერიალი მე-3 სეზონით განახლდება და სტრიმინგ სერვისი Apple TV+ ტელეარხ UBA-ს „დილის შოუს“ გუნდის წევრების პირად და სამსახურეობრივ პრობლემებს კიდევ ერთხელ მოახვევს თავს მაყურებელს.

ხშირად ამბობენ, რომ 90-იან წლებში მომხდარი იუგოსლავიის ომები თავისი მასშტაბით, მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ ევროპის კონტინენტზე ყველაზე სისხლიანი მოვლენები იყო. 21-ე საუკუნეში განვლილი ორი დეკადის შემდეგ კი სასტიკი ომის მანქანა ევროპიდან არ წასულა - უკრაინაში მასშტაბური ომია.

რეჟისორ მაიკლ უინტერბოტომის 1997 წელს გამოსული დრამა „კეთილი იყოს თქვენი მობრძანება სარაევოში“ (Welcome to Sarajevo), რომელიც ბრიტანელი კორესპონდენტის, მაიკლ ნიკოლსონის მემუარზეა დაფუძნებული, ერთ-ერთი პირველი ფილმია იუგოსლავიის კონფლიქტებზე, კერძოდ კი - ბოსნიის ომზე (1992-1995).

Welcome to Sarajevo ჯერ კიდევ დანგრეულ ქალაქში გადაიღეს. ომის სისასტიკესა და უდანაშაულო ადამიანთა ხოცვას დასაწყისშივე ვხედავთ ნახევრად დოკუმენტური, საკმაოდ რეალისტური და შემზარავი კადრებით. მოქმედება 1992 წელს იწყება, სიუჟეტის ცენტრში კი ბრიტანელი სამხედრო რეპორტიორია, რომლის გადამღები ჯგუფიც სარაევოს ქუჩებში მინი-ვენით გადაადგილდება და ახალ ამბებს ცხელი წერტილიდან აწვდის მსოფლიოს.

ჩვენთვის კარგად ნაცნობი, 90-იანი წლების რუხი ფერებისა და მძიმე ატმოსფეროს ფონზე კორესპონდენტი სარაევოს ობოლთა თავშესაფარში შედის, იქ კი ორასი ბავშვია, რომელთა სიცოცხლე აგრესორ სერბებს არაფრად უღირთ. ჟურნალისტთა ჯგუფი ცდილობს მცირეწლოვანთა დახმარებას, მაგრამ სერბი „ჩეტნიკების“ მიმართ, რომლებიც უდედმამო ბავშვებს იტაცებენ და კლავენ, მაინც უძლურები არიან. საბოლოოდ, მთავარი გმირისთვის მთავარ ამოცანად თალმუდისტური სიბრძნის მსგავსად, ერთი გოგონას სიცოცხლის გადარჩენა იქცევა.

ზოგადად ამ ფილმსა და უკრაინაში მიმდინარე ომს შორის ბევრი პარალელი ივლება - ალყაში მოქცეულ სარაევოს, რომელმაც რამდენიმე წლით ადრე ოლიმპიურ თამაშებს უმასპინძლა (გაიხსენეთ, 2012 წელს დონეცკი ევროპის საფეხბურთო ჩემპიონატის მასპინძელი ქალაქი იყო, ორიოდე წელიწადში კი ომის ქარცეცხლში გაეხვია), დაუნდობლად ბომბავს სერბეთი, ეს „მინი-რუსეთი“, როგორც მას ხშირად უწოდებენ; ბრიტანეთის პრემიერი კი უკიდურესად შეშფოთებულია.

დღეს უამრავი ადამიანი ამბობს ხმამაღლა, რომ კრემლის ამჟამინდელ მამებს მაშინდელი სერბი სამხედრო ჯალათებივით ადრე თუ გვიან სამხედრო ტრიბუნალი ელით. მოუწევთ კი ოდესმე ჰააგაში ჩასვლა პუტინს, შოიგუსა თუ ლავროვს რადოვან კარაჯიჩისა და რატკო მლადიჩის მსგავსად, ანდა საბჭოთა კავშირის მემკვიდრე რუსეთი თუ მიიღებს სერბეთის მსგავს პასუხს, ეს დღეს ბევრ ფაქტორზეა დამოკიდებული. ბოლოს და ბოლოს, იუგოსლავიის ფედერაციის, როგორც მინი-საბჭოთა კავშირის არსებობა ხომ დასავლეთისა და NATO-ს მიერ ბოლომდე დაქუცმაცებითა და სერბეთის მკაცრი დასჯით დასრულდა.

ბოლო ხანს პირადი სკანდალებით თავგზაარეული ჯონი დეპი ჰოლივუდმა სხვა ბევრის მსგავსად რომ აითვალწუნა და მაღალბიუჯეტიან პროექტებს ჩამოაცილა, ყველასთვის კარგადაა ცნობილი. ფან-ფავორიტი მსახიობის ბოლო ფილმებიც ნამდვილად ვერ დაიკვეხნის მაღალი რეიტინგითა და დადებითი გამოხმაურებებით, თუმცა ოსკარის სამგზის ნომინანტი ვარსკვლავის უკანასკნელი სურათი, რომელშიც მან ცნობილი ამერიკელი სამხედრო ჟურნალისტი და ფოტორეპორტიორი უილიამ იუჯინ სმიტი განასახიერა, ნამდვილად იმსახურებს იმაზე მეტ ყურადღებასა და დაფასებას, რაც აქამდე ერგო.



„მინამატა“ - სწორედ იაპონური ტოპონიმის სახელი ჰქვია რეალურ მოვლენებზე დაფუძნებულ ბიოგრაფიულ დრამას იმ დასახლების მძიმე ისტორიაზე, სადაც 1970-იანი წლების დასაწყისში, ამერიკელმა რეპორტიორმა სამხრეთ იაპონიის მოსახლეობის გამანადგურებელი სოციალური პრობლემები ფოტოებზე აღბეჭდა. დღეს ეს ყველაფერი ე.წ. მინამატას დაავადების სახელითაა ცნობილი, სინდრომით - რომლითაც ვერცხლისწყლით მოწამლული ადამიანები იტანჯებიან.

უცნობი რეჟისორის, ენდრიუ ლევიტასის ფილმის სიუჟეტი თავად სმიტისა და მისი იაპონელი მეუღლის, აილინ მიოკო-სმიტის წიგნზეა დაფუძნებული. მემუარში მოთხრობილია მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ პაუზააღებული იუჯინ სმიტის იაპონიაში დაბრუნების შესახებ, რაშიც იგი ჟურნალ Life-ის რედაქტორმა რალფ გრეივსმა დაარწმუნა - გაეშუქებინა მინამატას მაცხოვრებელთა უმძიმესი ყოფა.

ჯონი დეპი მთავარი როლის შემსრულებლის გარდა ფილმის პროდიუსერიცაა. თავშეკავებული, საზოგადოებისგან იზოლირებული და ემოციებისგან დაცლილი მთავარი გმირის სოლიდური თამაში ბევრმა კრიტიკოსმა დადებითად, პირადი პრობლემების შემდგომ ერთგვარ გამოსყიდვის მცდელობად თუ რიხიან დაბრუნებად შეაფასა, უფრო ბევრმა კი ბანალურად და არქაულად მიიჩნია მისი როლი.

„მინამატა“ თითქოს ზედმეტად გრძელი, საკმაოდ ნელი, თუმცა დეტალებით დატვირთული ფილმია: კარგად გადაღებული კადრებით, ლამაზი ფერებით, შთამბეჭდავი ლანდშაფტებით, რიუიჩი საკამოტოს გამორჩეული მუსიკითა და რაღა თქმა უნდა ისტორიული ფოტოებით, მაგრამ ყველაზე მთავარი ისაა, რომ იგ იმ ტრაგიკული ისტორიის შესახებაა, რომელზეც საჭირო იყო ამბის მოყოლა, ისევე როგორც თავის დროზე ფოტოდოკუმენტირება, მინამატას ისტორია ხომ კორპორაციულ სიხარბეზეა, რომელიც საკმაოდ დიდ ხანს დარჩა შეუმჩნეველი.

ფილმის დასასრულს მაყურებელი ხედავს და ხვდება იმას, თუ რატომ იბრძოდა უილიამ იუჯინ სმიტი სიმართლისთვის. შეიძლება ითქვას ისიც, რომ ფოტოგრაფი იმ დროს ერთადერთი იყო ძლიერ მტერთან ბრძოლაში, რომელშიც მხარი ვერავინ აუბა.

ასეა თუ ისე, 2020 წელს გამოსულმა ბიოპიკმა ფართო მასებისთვის შეუმჩნევლად და უყურადღებოდ ჩაიარა, ქარიზმატულმა ჯონი დეპმა თითქოს გაიბრწყინა, მაგრამ უშედეგოდ. საბოლოოდ, საკამოტოს ჰანგებივით სევდიანმა სიუჟეტმა კინოკრიტიკოსებისა და მაყურებლების გულები მაინც ვერ მოიგო - თანამედროვე მკაცრი კინოსამყარო ჯონი დეპის უკანასკნელ ფილმში წამოჭრილ საკითხებს, მინამატაში ქიმიური კატასტროფის მთავარი შემოქმედის, კორპორაცია Chisso-ს ხელმძღვანელობასავით გულგრილად შეხვდა.

ჟურნალისტ ქრისტინ ჩაბაკის თვითმკვლელობის ისტორია კიდევ ერთხელ გვაფიქრებს იმაზე, რომ ადამიანის ერთი შეხედვით ჩვეულებრივი და არაფრით გამორჩეული ცხოვრების მიღმა თვითმკვლელობამდე მიმყვანი საშინელი დეპრესია არსებობდეს.

---

ქრისტინ ჩაბაკის თვითმკვლელობის ისტორია უნიკალურია, თუკი შეიძლება სუიციდს ასე ეწოდოს. ახალგაზრდა ამერიკელმა ტელეწამყვანმა სიცოცხლე, უფრო სწორად კი დეპრესიასთან ბრძოლა, 1974 წლის 15 ივლისს, ტელეტრანსლაციის დროს რევოლვერიდან გასროლით დაასრულა.

ჩაბაკის რეალურ ამბავზე დაფუძნებული ფილმი, რომელშიც მთავარ როლს ბრიტანელი მსახიობი რებეკა ჰოლი ასრულებს, 2016 წელს გამოვიდა. მას მნიშვნელოვანი კინო ჯილდოების მოპოვების კანდიდატადაც მოიაზრებდნენ, თუმცა ბიოგრაფიული დრამა სათანადოდ ვერ გახმაურდა და მხოლოდ ვიწრო წრეებში გახდა პოპულარული.

რებეკა ჰოლის გმირი ტელეარხზე (ტელეკომპანია ABC-ის ფილიალი WXLT-TV ფლორიდაში) მუშაობისას მოტივაციის ნაკლებობას არ უჩივის. იგი პრეზიდენტ ნიქსონთან ინტერვიუსთვისაც კი ემზადება, აქტიური და მხიარულია, თუმცა ეს მხოლოდ გარეგნულად, უცხო თვალისთვის. სინამდვილეში ქრისტინი უკიდურესად დეპრესიული და გულჩათხრობილია, რის შესახებაც მხოლოდ დედამისმა იცის. მას უკვე ქონდა ნარკოტიკების ზედოზირებით თვითმკვლელობის მცდელობები დაკარგული სიყვარულის გამო. ამას ემატება ისიც, რომ მას ჯანმრთელობის სერიოზული პრობლემა აქვს - ექიმები ეუბნებიან, რომ დედა ვერასოდეს გახდება.

ახალგაზრდა ქრისტინ ჩაბაკისთვის პროფესიული და პირადი იმედგაცრუებები თავს მაშინ იჩენს, როდესაც იგი მთელი არსებით ცდილობს კარიერაში წინსვლას. ჟურნალისტი ამაოდ ცდილობს კოლეგის, ჯორჯ პიტერ რაიანის გულის მოგებას. ცალმხრივი სიყვარული კი, ისევე როგორც უკიდურესად დაძაბული ურთიერთობა ტელეარხის ბოსთან, მას მხოლოდდამხოლოდ სუიციდისკენ უბიძგებს.

ხელმძღვანელს სურს, ჩვეული საქმიანობის ნაცვლად ხმაურიან კრიმინალურ ამბებზე იმუშაოს, რისთვისაც იგი პოლიციის რადიო სკანერსაც შეიძენს და პირდაპირ ისმენს დანაშაულების შესახებ. საბოლოოდ, ქრისტინი უკონტროლო და აგრესიული ხდება, დედასთანაც კი. ერთ ეპიზოდში უიმედო სიყვარულით გულგატეხილი ჟურნალისტი სრულიად უცნობ შეყვარებულ წყვილს აფრთხილებს - ნუ დაკარგავთ იმ ყველაფერს, რაც გაქვთო.

ქრისტინ ჩაბაკის სიცოცხლე 29 წლის ასაკში შეწყდა. თვითმკვლელობამდე ერთი კვირით ადრე მან თანამშრომელ რობ სმიტს ხუმრობით გაუმხილა, რომ იარაღი ქონდა შეძენილი და პირდაპირ ეთერში სუიციდს აპირებდა, რაც სმიტმა არ დაიჯერა და საუბრის თემაც სწრაფად შეცვალა. ცნობილია, რომ შედევრად აღიარებული ფილმი, „ქსელი“ სწორედ ჩაბაკის გახმაურებული ამბითაა შთაგონებული.

ახალგაზრდა ამერიკელი ტელეწამყვანის მძიმე ისტორია დღემდე უცნაურ და შოკისმომგვრელ ამბად რჩება მსოფლიო ჟურნალისტიკაში და ცხადია, იმის ყურადსაღებ მაგალითადაც, რომ ადამიანის ერთი შეხედვით ჩვეულებრივი და არაფრით გამორჩეული ცხოვრების უკან თვითმკვლელობამდე მიმყვანი საშინელი დეპრესია არსებობდეს.

რეჟისორ სიდნი ლუმეტისა და სცენარისტ პედი ჩაევსკის 1976 წლის ფილმი Network, რომელიც პირდაპირ ეთერში თვითმკვლელობის სურვილით შეპყრობილ ტელეწამყვანზეა, დღეისთვის ჟურნალისტებსა და მედიაზე შექმნილ ერთ-ერთ საუკეთესო ფილმად ითვლება.

გამოგონილ ტელეკომპანია UBS-ის შესახებ არსებული სატირული შავი კომედია, რომელიც ტელეწამყვან ქრისტინ ჩაბაკის გახმაურებული ლაივ-სუიციდიდან ორი წლის შემდეგ გამოვიდა, ძირითადად სატელევიზიო რეიტინგის რაობასა და მრავალწლიანი სტაჟის მქონე ტელეწამყვანის პირად განცდებზეა.



სამსახურიდან გათავისუფლების შესახებ შეტყობინების გამო, პერსონაჟ ჰოვარდ ბილს სიმთვრალეში მეგობართან საუბრისას მოსდის იდეა სუიციდის შესახებ, რასაც პირდაპირ ეთერში უმალ დააანონსებს.

სენსაციური ინფორმაცია სწრაფად ვრცელდება, ყველა შოკშია, ჰოვარდ ბილი კი მეორე დღესვე ინანებს და კვლავ ტელევიზიით განაცხადებს, რომ სისულელე თქვა, მაგრამ აქ მაყურებელი უკვე სხვაგან, ტელეარხის შიდა სამზარეულოში ერთვება და მისი ბოსებისა თუ თანამშრომლების სამუშაო სტილს ეცნობა.

ამ ჯგუფს, განსაკუთრებით კი ფეი დანაუეის გმირ დაიანა ქრისტენსენს, მხოლოდ სატელევიზიო რეიტინგი ადარდებს, უფრო მეტიც - იგი სექსის დროსაც ტელეგადაცემების რეიტინგებზე ფიქრობს და ლაპარაკობს. ის იმ კატეგორიიდანაა, რომელიც ღიად აცხადებს, თუ როგორ უხარია ბანკის ძარცვის ვიდეომასალა რომ არსებობს და ნატრობს, ნეტავ ტერორისტებმა ხიდების აფეთქება, ანდა ელჩების მკვლელობაც ფირზე გადაიღონ, რითაც მის ტელევიზიას მსუყე ლუკმა გაუჩნდება, „მთელ დოკუმენტურ სერიალს დავდებთო“, - ოცნებობს. მაყურებელი დაიანას გარდა სხვა ტელეარხ UBS-ის ჟურნალისტებსა და ბოსებსაც ეცნობა რომლებიც სულ უფრო და უფრო მანიპულირებენ ჰოვარდ ბილით.

ჰოვარდი დეპრესიიდან სწრაფად გამოდის, დიქტორობიდან უცებ იქცევა პოპულარულ შოუმენად, სუიციდის ნაცვლად უკვე სულიერ ჰარმონიაზე საუბრობს და ტელემაყურებელზე აქეთ მანიპულირებს - მის მოწოდებებსა და ბრძანებებს პირდაპირ ეთერში უამრავი ადამიანი ასრულებს.

ჰოვარდ ბილი სწორედ ტელევიზორიდან უნერგავს ხალხს, რომ ტელევიზორი, ეს ის ყუთია, რომლის გარეშეც ვერ ძლებენ, რომლიდანაც ყველაფერს იგებენ და რომლიდანაც ტელეარხები ყველაფერს დააჯერებენ მოსახლეობას. თვალს უხელს ყველას, რომ ტელევიზია ერთი დიდი ცირკია. მისი ახალი შოუც ნელ-ნელა უღიმღამო ხდება, რეიტინგიც ეცემა, მის ზემდგომებს კი მხოლოდ თავიანთი სატელევიზიო ქსელის რეიტინგი ადარდებთ. ჰოვარდ ბილი მათთვის უკვე ზედმეტი ბარგია, რომელიც თავიდანაა მოსაშორებელი...

პედი ჩაევსკის სცენარს კინოკრიტიკოსები ფუტურისტულსაც უწოდებენ. თანამედროვეობის ერთ-ერთი გამორჩეული სცენარისტის, ოსკაროსანი აარონ სორკინის თქმით, არცერთ ფილმს არ უწინასწარმეტყველია მომავალი ისე, როგორც - ჩაევსკის სცენარს. სიდნი ლუმეტის 70-იანი წლების კინოშედევრი დღესაც აქტუალური და თანამედროვეა და დღესაც პირდაპირ გვეუბნება, რომ სადღაც მართლა არსებობს ჟურნალისტი, რომელიც დაბალი სატელევიზიო რეიტინგის გამო შესაძლოა მოკლან, ფილმის საკულტო ფრაზა კი მედიისთვის მანტრასავით ხშირ-ხშირად გასამეორებელია: "Television will do anything for a rating... anything!"

„ქსელი“ იმითაცაა გამორჩეული, რომ იგი ისტორიაში მეორე ფილმი გახდა, რომლითაც სამმა მსახიობმა (პიტერ ფინჩი, ფეი დანაუეი, ბეატრის სტრეიტი) შეძლო ოსკარების მოპოვება (მეოთხე ჯილდო ფილმისთვის ორიგინალ სცენარში პედი ჩაევსკიმ აიღო), ხოლო დღემდე ერთადერთი ფილმია, რომლითაც ერთბაშად ხუთი მსახიობი იყო ოსკარზე წარდგენილი. საინტერესოა ისიც, რომ პიტერ ფინჩს ჰოვარდ ბილის განსახიერებისთვის ოსკარი სიკვდილის შემდეგ ერგო - მსახიობი 60 წლის ასაკში გულის შეტევით კინოაკადემიის დაჯილდოებამდე მცირე ხნით ადრე დაიღუპა.